Hoe goed kan ik alleen zijn?

Alleen zijn, voor sommige is het echt een issue. Verwar het vooral niet met eenzaam. Dat bedoel ik hier namelijk niet. Als kind had ik wel moeite met alleen zijn en dan ben ik ook nog eens enigkind. Maar hoe is dat nu? Kan ik goed alleen zijn?

Alleen zijn verwijst naar het zich bevinden in een situatie waarin men geen gezelschap heeft van anderen. Het kan betrekking hebben op fysieke afzondering, maar ook op het ervaren van een emotioneel isolement. Het is een concept dat voor verschillende mensen verschillende betekenissen kan hebben. Het alleen zijn kan als positief worden ervaren, waarbij het individu tijd en ruimte heeft om zichzelf te herstellen, na te denken, te ontspannen of creatief bezig te zijn. Anderen kunnen het als negatief ervaren, waarbij ze gevoelens van eenzaamheid, isolatie of verdriet ervaren. Het is belangrijk om te onthouden dat elk individu anders is en verschillende behoeften heeft als het gaat om alleen zijn.

(AI informatie)

Moeilijk alleen zijn

Zoals ik in de intro al vertelde, kon ik als kind niet zo goed alleen zijn. Ik vond het super ongezellig. Vooral dat eigenlijk. Ik hou van mensen om mij heen. Op school was ik ook vaak alleen, omdat ik gepest werd (met fases).

Alleen spelen vond ik ook niet altijd leuk. Maar dat deed ik wel (eens). Mijn moeder kon moeilijk altijd maar met mij bezig zijn natuurlijk. Daarom vond ik het ook wel jammer dat ik geen broertje of zusje had, waarmee ik kon spelen. Dat zag ik wel eens bij vriendinnetjes. Maar als ze vervelend waren, dan was ik weer blij dat ik het niet had 😜.

Ook op latere leeftijd niet graag alleen

Zelfs toen ik ouder werd, op mezelf ging. Ik was gewoon niet zo graag alleen. Ik was ook niet zo op mijn gemak in mijn eentje. Alleen winkelen? Dat deed ik toen echt nooit, of het moest wel zo dringend zijn. Ik vond het veel gezelliger als iemand mee ging en als ik een mening had was het gelijk handig ook.

Ik was dan ook veel bij vriendinnen of mijn ouders te vinden. Wat ook gewoon super gezellig is natuurlijk. Maar ik denk ook dat ik hierdoor het alleen zijn nooit zo heb geaccepteerd. Of mee heb leren omgaan. Ik ging het namelijk altijd maar uit de weg, als dat kon. (side note: ik kon niet werken of naar school dus had niet heel veel sociale contacten.)

Maar nu…

Eigenlijk denk ik dat ik de 2 jaar ellende hier aan te danken heb. Mensen zien kon niet of nauwelijks. Ik werd echt gedwongen alleen te zijn. En eerlijk? Dat vond ik héél erg lastig. Maar inmiddels kan ik het ook wel waarderen om even alleen te zijn. Alleen winkelen gaat nog niet per se van harte, maar ik vind het niet erg om even een paar winkeltjes te bezoeken als ik wat nodig heb. Of lekker op mijn gemakje rondstruinen in de Action of Cranenbroek.

Het is wel een verrijking voor me geworden. Een moment om op te laden en even te doen waar ik zelf zin in heb (of wat gewoon moet gebeuren). En nu heb ik het ook wel eens nodig. Zeker na een werkdag op kantoor vind ik het wel fijn om even alleen te zijn. Hoewel ik het dan nog niet altijd even fijn vind, ben ik wel blij dat het stukken beter gaat om alleen te zijn. En soms ook echt eens even bewust alleen ben. Dat vind ik een hele grote win-situatie.