Boek recensie: We moeten je wat vertellen – Marion Pauw

Een boek in een kleine 3 dagen uitlezen? Ik wist niet dat ik dat kon. Maar met dit boek is het mij gelukt. Nou moet ik eerlijk zeggen dat het ook geen heel dik boek is, maar toch leuk om even te kunnen zeggen. Je zou zeggen dat als je een boek in 3 dagen uitleest, dat het dan ook een goed boek is. Of dat zo is, lees je verder in dit artikel.

Wat staat er op de achterflap?

De succesvolle Kathelijne valt voor de charmes van een oudere, getrouwde man en raakt zwanger van hem. Ze ondergaat een abortus. De dag erna vindt ze een huiveringwekkend verhaal op haar notitieblok, geschreven in haar eigen handschrift. Terwijl ze rouwt om haar ongeboren kind, gaat ze op onderzoek uit.

Bron: bol.com

Vlotte schrijfstijl

Ik hou absoluut van een vlotte schrijfstijl. Deze schrijfstijl was wel wat nieuw voor me. Ik hou namelijk eigenlijk helemaal niet van boeken met een verhaallijn in de ik-vorm. Maar hoe dit verhaal is geschreven vond ik dan weer wel heel prettig. Het was net of de hoofdpersoon daadwerkelijk tegen mij aan het praten was. Dus niet dat ik mezelf als hoofdpersoon moet inleven, dan haak ik eigenlijk snel af.

Soms kreeg ik er haast een soort blog-gevoel van. En dat bedoel ik in dit geval dan ook niet negatief. Het las als een tierelier door deze schrijfstijl.

Is dit een thriller?

Het boek wordt neergezet als een thriller. Het is natuurlijk maar net wat je gewend bent, maar persoonlijk vind ik het niet écht een thriller. Meer een softe vorm ervan. Maar daarmee is het boek niet slecht. Juist omdat het zo lekker wegleest, een leuk verhaal heeft, is het een prima boek.

Smaakt het naar meer?

Dit was het eerste boek wat ik van Marion Pauw heb gelezen. En ik moet zeggen dat het me wel nieuwsgierig heeft gemaakt. Hoewel dit al wel haar zesde thriller is die ze geschreven heeft. Ik ben benieuwd wat ze nog meer geschreven heeft en of ze deze schrijfstijl vaker gebruikt (bij deze moedig ik haar aan! Niet dat ze dit ooit leest.).

Aantal sterren: