Grenzen stellen: wat ik nog steeds lastig vind en wat al beter gaat

Grenzen hebben we allemaal. De een weet beter zijn grenzen te bewaken dan de ander. Door fibromyalgie heb ik wellicht hele andere grenzen dan een gezond persoon. Of ga ik anders om met mijn grenzen. Ik heb er in elk geval lang over gedaan om deze grenzen te zien en te accepteren. Toch ben ik ook geen heilige hierin en ga ik er nog wel eens overheen. Wat maakt het dat dat gebeurt en het nog wel eens lastig is?

Teleurstellingen tegengaan

Mensen teleurstellen vind ik echt heel erg moeilijk. Ook al denk ik goed na over mijn overwegingen om iets niet te doen of af te zeggen. Maar als ik dat niet zou doen, zou ik nog teleurgestelder in mezelf zijn, omdat ik dan weer in mijn oude patroon val. Dat is nou net niet de bedoeling natuurlijk. Dus hoe moeilijk ook, ik probeer vaker ‘nee’ te zeggen of afspraken af te zeggen als het niet gaat.

Ik stel hiermee niet wel eens anderen teleur, maar dus ook mezelf. Doordat ik soms nog geen ‘nee’ durf te zeggen en het dan toch doe. Vervolgens zit ik met de spreekwoordelijke gebakken peren. Ik denk ook dat het menselijk is. Soms ga je op in iets wat je zo leuk vindt. Dan vergeet je wel eens wie je bent en vooral wat je nodig hebt.

Meer nee, is meer ja

Een gekke tussenkop misschien. Maar hoe meer je ‘nee’ zegt, zeg je meer ‘ja’ naar jezelf toe. Je luistert meer naar je eigen behoeftes en grenzen. Je accepteert dat ze er zijn. Daarmee maak je je leven een stuk makkelijker, ondanks dat ‘nee’ zeggen nog wel eens lastig kan zijn. Het voelt lang niet altijd zo dat je voor jezelf kiest, wanneer je ‘nee’ zegt. Toch is niets minder waar, je mag jezelf zeker net zo serieus nemen als dat je dat bij een ander zou doen.

Hoe stel ik mijn grenzen met fibromyalgie?

Niemand is hetzelfde, ook niet wanneer je fibromyalgie hebt. De ene patiënt is de andere niet. Ik heb jaren lang niet naar mijn lijf geluisterd, waardoor het steeds slechter ging. Dat heb ik heel lang niet doorgehad. Heel lang zag ik niet dat ik te veel over mijn eigen grenzen heen ging en mezelf totaal vergat in mijn keuzes en acties.

Tegenwoordig gaat dat gelukkig veel beter, maar zoals je hierboven ook al kon lezen lukt dat nog lang niet altijd. En dat mag, dat is menselijk. Je verandert altijd weer. De ene week kun je meer aan dan de andere. Dat maakt het soms heel erg ingewikkeld. Maar je doet wat je kunt.

Ik zorg in mijn geval voor een goede nachtrust. Als het nodig is, neem ik daarvoor ook natuurlijke rust tabletjes van de drogist. Elke maand ga ik naar mijn therapie (APS therapie) om te zorgen dat ik zo stabiel mogelijk te blijven. Maar stabiel blijven betekent ook luisteren naar mijn lijf. Hoe voel ik me die dag en wat kan ik aan? Kan ik fietsend naar mijn werk of kan ik beter de auto pakken? Heb ik een dag op de bank nodig? Of juist behoefte aan creativiteit om weer blij te worden?

Misschien word je moe van het idee dat ik elke dag afwegingen maak of ik iets wel of niet doe. Maar het is echt nodig om niet te veel over mijn grenzen heen te gaan. Alleen daarmee kan ik de pijn en vermoeidheid een beetje de kop indrukken.

Je wordt er niet slechter van

Geloof mij dat je er niet slechter van wordt als je naar jezelf luistert. In tegendeel. Je kunt zelfs een leuker mens worden, omdat je vrolijker bent doordat je minder pijn ervaart. Ik zal nergens zeggen dat het makkelijk is. Ik heb er ook zo’n 18 jaar over gedaan om dit te leren. Hou hoop, hou moed. Weet dat je het kan! Als ik het kan, dan kan jij het zeker ook.

Hoe stel jij je grenzen? Of hou jij je daar niet (zoveel) mee bezig?